Mavi Mendil / Hüseyin Kılbaş

Bir meşe ağacı gördüm uzakta,
İnatla kökleri taşa sarılmış.
Kutlu bir emanet sanki kucakta,
Umudun koynunda düşe sarılmış.

Dalında gördüğüm o mavi mendil,
Savurdu maziye sükût etti dil.
Karanlık çöllere yaktı bir kandil,
Sanırsın takvimler başa sarılmış.

Ne duygular vardı mavi tonunda,
Hasret tablosunun hüzün fonunda.
Gökkuşağı bile üşür sonunda,
Yağmurlar damlalar kışa sarılmış.

Dört yanı hüzünle oyalı mendil,
En saf sevdalara dayalı mendil,
Yüreği al kanla boyalı mendil,
Vurulup kanayan döşe sarılmış.

Hakikat hayâli esir almışken,
Aldığım her nefes asır olmuşken,
Ömürden geriye küsur kalmışken,
Hicrânın kefeni başa sarılmış.

Şimdi o ağaca varmak mümkün mü,
Varınca mendili görmek mümkün mü,
Hazanda gülleri dermek mümkün mü,
Koskoca bir ömür boşa sarılmış.