Bir Köy Çocuğuyum Ben! / Seyfet Bozçalı

Rüzgâr çalığı gibi renkten renge dönmüşüm,
Tüm zorluğa katlanan bir köy çocuğuyum ben,
Ya ağaç gölgesinde ya kırda büyümüşüm,
Ayağımın izi var her karış toprağında..

Bir çoban ıslık çalar kimsesiz meralarda,
Yüreğimin başında bir ümit ışığı var.
Upuzun gecelere sığmaz düşlerim benim,
Düşer hayallerime garipliğin gölgesi..

Ağladığım zamanda baş koyduğum omuz yok,
Yorulduğumda çöküp dinlendiğim bir diz yok,
Güneşin doğuşundan batışına durmak yok,
Her sabah seher ile uyanır umutlarım..

Yeniden yuvalanır yüreğimin başında.
Ben ağlarım, kuşlar ağlar susuz toprak dışında.
Kurumuş koca ağaçlar, yağmur beklemesinde,
Kalk sesi uyandırır yıkılır ümitlerim..

Gecelerimi böler anlamsız, sessiz çığlık,
Yuvalarından çıkan çeşitli boyda kuşlar,
Sabahın seherinde herkes işine başlar,
Hayatın acı izi belli şakaklarımda.