Üç Şiir / Osman Fermanoğlu

Gönder

Daha kar gönderme yüce dağlardan,
Kara sevinesi hal gönder bize.
Toprağın üstünde gök otluklardan
Serip kızınmaya şal gönder bize.

İsteğimiz yerler ağarıncadı,
Kayğımız suların akarıncadı.
Dil ola söyleye, akırıncıdı,-
Başı saklamaya kol gönder bize.

Üstüne döküler ağrı acının,
Dudağı kuruyar ağız açanın.
Her yanı bürüyer; kapı bacanı,
Kürüyüp yığmaya kol gönder bize.

İzinde dolanar gelip gedenin,-
Suçlusu sayılar serçe bir denin.
Palçık içindeyiz, yol düzeldenin
İşi terse düşsün, yol gönder bize.

Osman, dara düşsek Hakkı seslerik,
Ne salam, bağlardan kurtarıp erik…
Kışın saklancını yeyen keslerik,-
Arı peteyine bal gönder bize.

 

Korusun

Tanrı bizi kendimizden korusun,
Dilimizi yalanından korusun…
Düz olanın akar suyu durulsun,
Eğri giden yılanından korusun.

Adımları iftiralı, şer dolu
Adamların masalları korkulu…
Alnı açık geçmek olmur her yolu,
Döngesinden, dalanından korusun.

Vadesinde gören olsa her işi,
Yüze güler sabahların gelişi…
Öz fikrini saatte bir değişip
Yüz sıfata dolanından korusun.

Gönlümüzün bozulanda yazısı,
Hamarlayıp kim yeniden yazası?
Eşeklerden korka korka kisası
Palanından alanından korusun.

Osman asan ede bilmez çetini,
Binesinden yaşamayan derdini.
Boş boşuna kıskırdarak itini
Üstümüze salanından korusun.

Geçirem

Paşam, her şey gözlerimde ikili,
Zemisinden, kövşeninden geçirem.
Sır bildiğim perde perde sökülür,
Kalkanından, ineninden geçirem.

Ayak altta topraklarım ovulur,
Sahra sahra rüzgarlarda sovrulur.
Berelerde av beklerken av olur,
Ağrıların hep önünden geçirem.

Kulağımı girinc edir bu sada,
Yavaş yavaş boğulmada bu ada.
Elim yetmir tapındığım bir ada,
Fakırından, teşerinden geçirem.

Yetişirem dervişlerin köşküne,
Zerre zerre çevrilmede aşk üne.
Yol başlıyor Fuzuli’nin aşkına;
Nesimi’nin mahşerinden geçirem.

Osman, neler anlaşılır sesinden,
Haber söyle turnaların desinden.
Atlayarak emellerin nehsinden,
Ömre güne düşerinden geçirem.