Eninde Sonunda / Asalet Salgınoğlu
Her şeyi son kez yapmış, yaşamış olabilirsiniz.
Son uyandığınız sabah bu sabahtır mesela, son kahvaltı. Son kez mi ekmek bandınız bal’a?
Son sabah kahveniz miydi acaba?
Son kez baktım pencereden belki, şöylleee güneşe gözlerimi kısarak son kez mi baktım ben?
Kapıda karşılaştığım komşuma son kez mi “merhaba” dedim.
Annem aradı duşa giriyorum diye açmadım. Sonra ararım demiştim. Unuttum. Yatmış mıdır acaba?
Kızım aradı “anne akşama ne olur patates kızart çok canım istedi ” dedi. Yapabilir miyim acaba?
En son ne zaman “seni seviyorum” dedim eşime.
Bir daha söylemeye vaktim olur mu acaba?
En son kimin kalbini kırdım, gönlünü almaya vaktim var mı acaba?
En son kimi sevindirdim dua eder mi acaba bana?
En son kimin gözlerine baktım ben, en son kiminle güldüm, kiminle ağladım?
En çok kimi sevdim ben en çok kimden nefret ettim?
Uyusam mı?
Uyanır mıyım yarın sabah yine?
Son bu gün mü, bu gün en son mu?
Okunan selâ mıydı?
Benim miydi? Kimindi?
Vaktim var mı?
Dur bir kere daha kahvaltı edeyim, ben çay içerken biri bana kahve yapsın ya, getirsene şu balı, ver ver bir lokma ekmek ver hemen banayım.
Telefonumu versene annem uyuduysa da kaldırayım.
Hamide nerede en son onunla güldüydük..
Kızlarımı çağırın yanımdan ayrılmasınlar.
Söz akşama kızartma yapacağım.
Yatsıyı da kılayım Son vakit namazım kazaya kalmasın. Kabire kalmasın.
Ve en son çok son cümlem..
Aynı anda hepinizi en çok en son hepinizi seviyorum.
Son mu bilmem, kimse bilemez ama ne olur devamına emin olmadığımız şu dünyaya çok bel bağlamayalım.
Son kez görmüş duymuş sevmiş gibi sarılın birbirinize..
Eninde sonunda herkes için nasıl olsa bir “son” var
Dileyelim o sonda Rabbim hepimize merhametiyle muamele etsin…Kaleminiz var olsun arkadaşım.