İnsan Mevsime Saklı / Şevket Sulhan

Kasımpatı gibi zamanı anmaya gelir insan
Perdelerini gördüm yeryüzünde gökyüzünün
Yelkovanda ömrün sancısı

Vakit dar
Ömür kısa
Huylanmış fidan
İhtiyarlık çaresizliğim
Geriye sarmaz zaman

Yenilgiler tükenmişlik ifadesi
İnsansız insana hasrettir kalabalıkların sesi

Yurdu olmayan yel
Geç mi döndün değirmen
İnsan su
Ne yapsa
Çamurdan heybe
Havadır can nefesi

Yedi dağa bir bağa
Yer arar durur Bu beyaz örtü
İçimde bir sızı var
Oy, benim anam!.. Çığlığın yankısı

Deli çığlık yürek sızım
Anamdan yadigâr kaç sözcükte saklısın

Memleket Artos’tan arazi
Aşağı indik sürdük hayat izi
Kefenden farksız şimdi rengi

Hey, koca ömür!
Sen mevsimler ezberi
Sen sevgi zemheri
Dönüyor vakit

Mevsim kokuyor odanın içi
Dudaklar mırıldanıyor
Aklar hamalı alın çizgiler
Daha da dilsiz yürek sesi

Balığa, denizden başkası azapken
İnsandan ötesi ne fayda yalnızlığa