Anne / Evindar Sayılgan

Anne oldu mu şimdi?

Beni bir başıma bırakıp gittin. Sensiz kimsesizim..

Köşe bucak arıyor sesini bu öksüz yüreğim.

Bi çareyim.

Ne vardı ki böyle gidecek?

Ne yaptım ki bu kadar ağır bir cezayı hak ettim?

Ne çok özlemişim cennet kokunu, gül yüzünü…

Seni her özlediğim de gözlerimi kapatıyor ve gül yüzün gelir gözlerimin önüne… Hasretim sana bir yanım gurbet bir yanım acı.

Biliyor musun anne, Nerde ağlayan çocuk görsem gözyaşlarında kendimi görüyorum. O yapayalnız, içi sızlayan kendimi. Çok özledim sesini, “yavrum” demeni…

Bırakıp gidecek ne vardı anne? Geceler sabah olmak bilmezdi sen gittikten sonra…

Ne çok sayıkladım ismini gözyaşlarıyla!

Dur gitme deyip sıçrayarak uyandım kaç sabah.

Hayalini gerçek sanıp peşinden koştum… Gelmeyeceğini bildiğim halde gelirsin diye umut edip bekledim. Şimdi çıkıp gelsen doya doya sarılsam anne özlediğim kokunu içime çeksem..  Yeniden yaşamayı öğrensem ve  nefes alsam da gitmeseydin bırakıp bir baışma..

O kadar yalnızım ki yerini kimse dolduramadı.. Kimse okşamadı saçlarımı, kimse sen olmadı.. Senden sonra ne baharlar geldi geçti de ben sensiz baharı…

Yaşamadım biliyor musun, anne seni dağlar kadar çok özledim. Çıkıp gelmen için neleri vermezdim ki…

Canım feda bir tek gülüşüne.

O güzel sesine.

Gel dindir bu acımı, geçsin içimde bitmeyen sancım…