Tufan / Elif Ceyda Kösecik

Bitimsiz dinginliği söndürmeye gelen tufan
Son ver,  büsbütün çalkantıda olan hislere
Olanca kuvvetinle savur mevcudiyeti,
Harap olmuş benliklerde metruk kaleleri
Asrın yorgunluğunu üzerinde taşıyan
Mahmur gözleri…

Getir aydınlığı ebedi geçtiğin mekanlardan
Kavuşsun hürriyete, çaldığın gözlerin feri
Sessizce alıp götürdüğün düşlerin enginleri
Issız ahların pervasız gülüşleri…

Amansızca akıttığın kin mıhlanmış dimağlara,
Paslanmaz zihinler kir tutmuş sonsuz
Şaibeli olan sen, mahveden sen
Ve yine aynı lahzada endamıyla göz dolduran sen.
Kusursuz bir işve ile aldatılan gönüllerde,
Taht kurmuş hüküm süren sen.

Kancasını geçirmiş bahtsız mahluklara,
Karamsar ruhlara taşlarını dökmüş,
Ektiği tohumları apansız biçen sen.
Yeniden merhametten yoksun ellerle
Yarının umutlarını meskenete veren
Zarif dokunuşların nail olduğu narinlikle
Nakşeden sen…