Geceler Gelmesin / Mehmet Muhlis Şepik

karanlık hüküm sürüyor
kendi vaktine
akrep yelkovan yokuşunda
sabırsız bir süvari
yıldızlar hüznü süslüyor
keder ince bir sızı içimde

geceler gelmesin
yağmurlar umudu göğüslüyor
güneşin yüzü karanlık
anne parmağına dokunan
bir bebek mahsunluğu
boşluğa dalan gözlerim
çaresizlik hakim acıya
üşütüyor gecemi hasret korkuları

gece koynunda bir şiir
yorgun ve mecalsiz
çığlık çığlığa duygularım
tüm pusulalar bozuk
deniz fenerleri sönük
topal bir karınca
korkusundayım
yönünü kaybeden gemi
diz çöküyor lodosun merhametine

geceler gelmesin
göğün boşluğunda
bir ayrılık şarkısı
yankılanıyor rüzgara
dövüyor kullaklarımı
yıldızlar biraz hüzünlü
saklanıyor gözyaşı karanlığa
işıkları sönen yüreğim
ölüm suretine bürünüyor

karanlık gecenin koynunda
her yanım yara
sızlar içimde nefesim
hayallerim param parça
âşk kalbimden vurdu
zaman öncesi vuslat
beni çoktan terk etti

geceler gelmesin
o korkak müflis
hüznü diken duygular içinde
yüreğime saklanıyorum
bitti bu âşkın hikayesi
zaman gecenin koynunda
unutuyor kendini
kapattım gözlerimi
hasreti kuşanan
geceler gelmesin