Baharı Olmayan Kış / Cihangir Boz

Baba gibidir babalar. Başı kardır, borandır. Fırtınaları sinesinde dindirir. Bazen buz gibi görünüyor hâlbuki ılgıt ılgıttır nefesi. Nefessiz kalan oğluna nefes, kızına kandır candır. Kaya gibi katı görünür, oysa kuş tüyüdür yüreği. Başını soğuk kaldırımlara koyar, evladı rahat uyusun diye.

Babalar derin ağlar. Gözyaşları görünmez. Gözkapaklarından içeri akar. Aras gibi, Dicle, Fırat, Kızılırmak gibi sessiz, Murat misali esrarengiz. Aras Hazar’a dökülür. Her biri bir denize. Ya babaların didem yaşları? Engin yüreklerinde birikir birikir ama asla taşmaz. Ya da evler yıkılmasın, yuvalar dağılmasın, sel olup felaketler kopmasın diye kocaman duygularını set yaparlar gözyaşlarına.

Babalar ufuk gibidirler, karanlık günlerde o ufuklardan güneşler doğar. Altın sarısı buğday başaklarına benzer babalar. Kıtlık zamanlarının bolluğu, dar mekânların genişliğidir.

Kurtların kurt, koyunların koyun olduğu ve çobanların uyuduğu, çoban köpeklerinin nankörlük demlerinde, tetikte durur babalar. Mışıl mışıl uyusun diye kuzular, uykusunu bastırmak için ciğer yaralarına tuz basar babalar.

Ve bir giderler ki gitmeye görsünler. Bir daha asla gelmezler. Artık ne kasırgalı günlerinizin limanı, ne kederli günlerinizin gümanı, ne de hayatınızın tutunacak dalı kalır. Sadece hayallerinize yıkık omuzlar, ağarmış saçlar, bir de zamanı geçmiş anlamışlıklar kalır. Sırtınızı dayadığınız Ağrı göçmüştür, Nemrut yıkılmış, Süphan dağına kar yağmıştır artık. Şunu bil ki yazın bitmiş kışın başlamıştır. Baharı olmayan kış…

28 Nisan 2020