Belinay / Atakan Daşdan

Yerin dudağını kurutmuştu kıtlık, kurak…
Zulmün elinde kan kaybediyordu insanlık.
Kir eritiyordu, asrın gölgesi geceler,
Toprağın nabzında can feryadıydı heceler…

Cemre düştü toprağa damarına can geldi,
Filizlendi tohum, türlü derde derman geldi.

Yaradanın öz nurundan sonsuzluğa doğan ay.
Nurefşan çanağından süzülünce Belinay,
Süt liman kesildi çöl, oldu bir aşk-ı derya,
Gül kokusu yayıldı, gülşene döndü dünya.

Azametinden, taştı isyankârın gövdesi,
Sel götürdü leşini, kalmadı nişanesi.
Temizlendi yeryüzü kurtuldu kirinden,
Değişti çağ, sıyrıldı köhnemiş fikrinden.

İlahi aşkın tutkusuydu Hira’da nöbet..!
Kudretten bir kalemle çizilmiş ezel, ebet,
Ahenkli bu dönüşün, bu muhteşem alemin,
Bir sahibi olmalıydı, o emsalsiz kalemin.

Kanatlandı akkuş “oku” emri o an geldi.
Asırlar ötesinden yazılı ferman geldi.

Güneş ekti Belinay, gecenin karasına,
Merhamet emzirdi kız çocuğun yarasına,
Parmağı mehtabı iki bölen ehl-i mühür.
Getirdi adalet mülkünü duruldu fikir.

Küfrün acı hakaretleri gül bedende,
Asi duygular ezdi, sabır değirmeninde.
Sevr mağarasında hamisiydi börtü böcek,
Kanat gerdi güvercin, perde çekti örümcek.

Coştu rahmet deryası, çağa zerefşan geldi,
Döküldü insanlığa ehl-i irfan geldi.

15.10.2017