Bir Hüzün Mevsimidir Sensizlik / Şerife Teber
Bir hüzün çöktü ilkbahar mevsimine
Suskunluğa bürünmüştü filizlenen çiçek
Telgrafın tellerine konan kuş, sessizliğe kulak kabartmıştı
Karıncalar ağır ilerlerdi o hafif bedenleriyle
Toprak sarılmadı tohumuna
Ekinler küstü, başak vermez oldu tarlalar
Yine, buruk bir ramazan ayı geçiyordu
şu kısacık ömürde
Tarih yeniden yazmıştı acılarını
açılan yaralarımız kanayıp damlamıştı acı acı
Seccaden boş, teşbih tanelerin öksüz
takken yetim kalmıştı yüreğimde
Biraz daha fazlalaştı ak saçlar
Gözler yaş, bakışlar yorgun …
Bir bayram sabahına uyandım sensiz
Dolapta duran elbisene bakarken
Bayram namazı telaşın geldi aklıma
Hıçkırıklarımda boğuldum sessizce
Yandı kavruldu yüreğim yeniden
Biliyordum, bir daha olmayacaktın hiçbir sevincimde, hüznümde …
Her bayram cebinde şekerle gelir, bu senin bayramın derdin
Bu sefer ben geldim bayramına
Elimde Kur-an, avuçlarımda dua , kalbimde yara…
Bir hüzün mevsimidir sensizlik
Bir gemi yaklaşır limana sessizce
Denizin rengine bürünür gökyüzü
Dalgaların sert izlerine maruz kalır kayalar
Dağları dolduran kır çiçeklerin kokusuna hasret kalır yarınlar
Sen olmayınca eksiktir bu yaralı canlar.