Güneşim Ol Zaman / Zelal Kıran

Düşünüyorum da
güneşten uzak
ne yapardım, çaresizliğimle
sahte olan bahara mı
buruşmuş küf kokan anılara mı
sarılırdım…
belki de bir düş bulutuna,
bir umut çiçeğine

zamanın bir köşesine
bulmaya çalışırdım kendimi
dertleşerek gül dalındaki bülbülle
gizli bahçemin kuytusundaki
solmayan gülümden bahsederek

dilime dolanmış sessiz türküleri
dizelere nakşolan yüreğin rengini
geri gelmez çocukluğumu
bütün yarım kalmışlıklarımı

oysa ben, zamanın
güneşim olmasını isterdim
sonra sırtlayıp onu
tırmalardım en sarp kayalıkları

kalbimin sancılarını avuçlayıp
güvenli limana sığınırdım.