Kardeşlik Kalben Bakabilmektir / Arzu Konan

Kardeşlerini görmeyi isteyen ve çok özleyen bir Peygamberimiz (asm) ve dahi kardeşi olmakla şereflenen biz insanlar! …

Acaba “Kardeşlerim” dediklerinden miyiz? Peki biz bu kardeşlerden olmayı istiyor muyuz? Soruyorum çünkü gördüklerim, duyduklarım beni üzüyor. Müslüman bir kişinin yapmaması gereken şeyleri yapması canımı acıtıyor. İslâmiyetin güzelliklerini ve bir Müslümanın nasıl yaşaması gerektiğini idrak edemiyoruz maalesef. Bir yerlerde kopukluk var.

Aklımda sorular kanat çırpmıyor desem yalan olur. Peygamber efendimize (sav) kardeş olmayı kim istemez, neden istemez? Kâinatın efendisi bize “kardeşim” derken bize ne oluyor da birbirimize kardeşim demiyoruz. Bu sorular böyle devam ediyor. Bir yandan da dilim duaya duruyor. Zirâ insanlığın duaya en çok muhtaç olduğu zamandayız. Cenab-ı Hak, “Müslümanlar kardeştir” buyuruyor. Biz acaba bu kardeşliğin gereklerini yerine getirebiliyor muyuz? Eskiden bu kardeşlikler yaşanırdı. Birinin canı yansa diğerinin de canı acırdı. Kapılar kilitlenmezdi, selâm alıp verilirdi. Düşene el uzatılırdı, kimse kimsenin sırtından vurmaz, kimse kardeşinin dedikodusunu yapmazdı. Birlikte hizmet eden gezen, birlikte yiyip içen, acıda sevinçte hep yan yana olan, anne babaları bir olmayan kardeşler vardı. Bir zamanlar Hasan-ı  Basri’nin (ra)  “Öyle kardeşlerim var ki onları annem doğurmamıştır.” dediği güzel kardeşler vardı.  “Kardeş” kelimesi sadece lügatta değildi, yürekteydi.

Ben bu kardeşlerimi özledim ve böyle bir kardeşliği özlüyorum. Bana bu kardeş gözüyle bakacak, sevecek gözleri arıyor, kalpleri görmek istiyorum. Günümüzde öz kardeşler bile kardeş olduklarını unutmuş. Maddiyat herkesin gözünü,  gönlünü kör etmiş, esir almış. Sevgiler yüreklerden silinmiş. Selamı, sabahı kestiğimiz yetmiyormuş gibi gönülleri yıkmaya, kalpleri kırmaya başladık. Topluma saygı kalmamış, komşunun hukuku gözetilmez olmuş. Nereye gidiyor bu insanlık bilemiyorum. Aynı topraklar üzerinde yaşayan bizler kardeşiz düşman değiliz. Bizler Allah için birbirimizi sevip, saymalı ve el ele kenetlenip dik ve güçlü bir şekilde ilerlemeliyiz.

İnsanlar dost ve kardeş olacaklarına neden düşman olup hayatı zindan ederler bunu da anlamıyorum. Peygamberimizin (sav) “kardeşlerim” dediklerinden olmak istiyorsak, O (sav) böyle bir kardeşliğe razı olmayacaktır. O’nun (sav) kardeşlerine bu davranışlar yakışmaz. O’nun (sav) bize kardeş nazarıyla bakmasını istiyorsak şayet, kalbimizi yoklayıp davranışlarımıza dikkat etmemiz, hayatımızı sorgulayıp hatalarımızdan vazgeçmemiz gerekiyor. Bunun için yeniden kardeş olmaya, kardeşçe yaşamaya çalışalım. İnsanlığa, çevremize ve kendimize zarar vermeyelim. Dünyamızı, ahretimizi bir hiç uğruna ateşe atmayalım. Sahabe kardeşliği duasında bulunalım ve bizler kardeş olalım.

Kardeşinizden kardeşçe sevgi ve dualarla…