Olursa Hamd Olsun Olmazsa da Hamd Olsun / Hatice Kübra Aydın
“Hikmetli sözlerle ruhunuzu dinlendirin. Çünkü bedenler gibi, ruhlar da yorulur” buyuruyor Hz. Ali (ra) efendimiz. İnsan yaratılışı gereği ihtiyaç duyan bir varlıktır. Bedenin yemek, içmek, barınmak gibi nasıl temel ihtiyaçları varsa ruhun da beslenmeye, dinlenmeye ve huzura ihtiyacı vardır. Ruhu beslemenin bir yolu da hikmetli sözleri ince ince yüreğe işlemekten geçer.
“Gönül Çalab’ın tahtı” der büyükler. Madem böylesine yüce bir varlık bu gönül dedikleri, o halde şanına yaraşır bir muameleyi de hak eder. Rabbimiz de “yerlere göklere sığmadım, mümin kulumun kalbine sığdım” buyurmuyor mu? O halde ruhun gıdası, O’nu anmak, O’nu ananları anmak, yollarından gidip izlerini sürmek olabilir mi?
Peki ruh nasıl dinlenir, nasıl huzur bulur?
Teslim olmak… Nefs sahibi insan için en zor durumlardan biri bu olsa gerek. Bitmek bilmeyen telâşlarımız, endişelerimiz, korkularımız, heveslerimiz, isteklerimiz… Esasında hepsi huzuru bulma yolunda ayağımıza takılan birer çelme değil de nedir? Bütün telâşlarını, kaygılarını, arzularını bir kenara bırakıp, yalnızca Rabbine dayanan insanın huzuru tasavvur edilemez olsa gerek… Olursa “hamd olsun” olmazsa da “hamd olsun” diyebilmek; her ne gelirse gelsin başa, kendi için en hayırlı olanın o olduğuna iman etmek daimi huzuru yakalamış insanların en belirgin özelliğidir, belki de İnsan-ı Kâmillerin. Onlar yoldan gelir yola gider, Haktan gayrı da bir şey görmezler.
Yunus der ki ey hâce
İstersen var bin hacca
Hepisinden eyice
Bir gönüle girmektir…
Onların gönüllerinde, onların yolunda bir toz zerresi olabilmek…
Nasip ola…
Zira Koca Yunusumuzun dediği gibi, Erenler yolunda yolda toz, gönülde iz bırakmak, “bütün yollardan iyice”dir…