Umursamak ya da Umursamamak / H. Kübra Aydın

Başlıkta Shakespeare’dan etkilenmiş bulunduk. “Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!” demiş Shakespeare. Ben de diyorum ki: “Umursamak ya da umursamamak veyahut umursanılmak ya da umursanılmamak, işte bütün mesele bu!”

Sevgiye dair nice sözler söylenmiş ezelden beridir. Şarkılarla, şiirlerle mektuplarla… Söylenmeye de devam etmeli ayrıca; en güzel duygudur zira. Fakat benim söylemek istediğim farklı bir şeyler var: Umursamak, umursamamak!

Şöyle bir genelleme yapsam çok mu katı olur bilemedim: “Umrunda olan sevdiğindir, umrunda olmuyorsa zaten hiç sevmemişsindir.” Burada da Victor Cousin’den ilham aldık diyelim. O zaman şöyle diyebilir miyiz: “Sevmek umursamaktır.” Bunu gönül rahatlığıyla söyleyebilirim diye düşünüyorum. Çünkü buna gönülden inanıyorum.

Günümüz ilişkilerine şöyle bir bakıyorum da, sözde birbiri için ölenlerden, yananlardan, bitenlerden göz gözü görmüyor. Ama sis; şöyle bir aralanmayagörsün, samimiyetsizlikten sahtelikten geçilmiyor ortalık. Hangimiz; “anamız, babamız, eşimiz dostumuz ne hissediyor” diye düşünüyoruz acaba? Hangimiz ambalajın içinde ne var diye merak ediyoruz? Tarihi geçmiş, bozulmuş bir çikolatayı, sarılı olduğu kağıt parçasına bakarak anlayamayız ki…

“İnsanların yüreklerine dokunmak”tan bahsedilir hep. Ancak böyle anlaşılır bir insan, ancak böyle beraber yol alınabilir. Ancak böyle sevilebilir, sevilinebilir… Tebessümün ardındaki hüznü görebilen’in varsa “seviliyorum” diyebilirsin. Öfkesinin altındaki çaresizliğini görebiliyorsan “seviyorum” diyebilirsin. Aksi halde kandırmak olur senin “sevgi” dediğin şeyin adı. Ve insan ruhu kaldıramaz kandırılmanın ağırlığını.

Belki de En Güzel’e ait olan yere biz fanileri buyur etmektir mesele de biz bunu hep anlıyoruzdur.

Bizi yegâne Umursayanı unutup umursanma sevdasına düşüşlerdir belki de mesele.
Hepimize kalkışı muhteşem iyi düşüşler o zaman.

Rahmetli Nuri Pakdil Usta’nın dediği gibi “kişi düştüğü yerden kalkar ayağa”…