Bir Fincan Kahvenin…. / Kübra Aydın

Bilgisayara gömülmüş, kafamdaki tilkilerin kuyruklarını birbirinden ayırmaya çalışırken kardeşim geldi yanıma, elinde kocaman bir test kitabı ile. Çözemediği paragraf sorularını çözdürecekmiş ablasına. Çözdük soruları tam gidecekken dedim ki ona:

“Ya hu hiç konuşmadık seninle. Sen ne olmak istiyorsun, planların neler?”

Bir sürü güzel plan, fikir, hayâl saydı. Durdum ve dedim ki:

“Ne olursan ol ama lütfen önce güzel insan ol!”

Küçüklüğümden beri çok severim böyle büyümüş de küçülmüş gibi bilmiş bilmiş konuşmayı.

“Abla” dedi, “Yine başladın!”

Gülümsedim ve devam ettim:

– Hayatta önceliklerin olsun. Ve bu öncelikler iyilik ve güzellikten yana olsun.

– Kararlarını alırken dikkatli ol, çamura basıp kirletme üstünü başını.

– Makineleşen beyinlerden olma, duygularını yaşa ve belli et sevdiğini.

– Affetmeyi bil, kin tutma.

“Ablam bir sussa da gidip dersimi çalışsam” diye gözlerimin içine bakan kardeşime aldırmadan devam ettim:

– Okuyan, araştıran biri ol.

-Manevî değerlere önem ver.

-Hayatta hiçbir şeyi hafife alma.

“Ayy içim kıyıldı be abla, sal beni de gideyim” diyordu kardeşimin gözleri. Ben konuşmaktan yorulmamıştım ama o kafa sallamaktan yorulmuştu.

“Haa bir de…” dedim, “Biri senden bir şey istediğinde gücün yetiyorsa mutlaka yap, sakın reddetme…”

“Tamam abla, yaparım reddetmem.” dedi.

Odadan çıkarken seslendim arkasından:

“O halde şöyle güzel köpüklü bir kahve yap bakalım ablana…”

“İnanmıyorum abla” dedi. “Bir fincan kahve için miydi bu kadar nutuk?”

Gülümsedim:

“Heee”