Sadık Dost / Öznur Çelik

Yalnızlık öyle bir şey ki aslında,
Ne bir ses duyarsın, ne de bir insan hissi.
Gözlerin sığınacak yuva ararken hayatta,
Sen dipsiz çukurda sıkışmışsın.
Ağlıyorsun, ağlıyorsun ama sesini duyan yok.
Karanlık her yer, yıldızsız gökyüzü, kimsesiz sen.
Hıçkırıklar sessizliği bozduğunda sana,
Sus diyorlar, sessiz ol, hiçliğe karış.
Ellerin soğursa eğer bir tene muhtaç,
Kulakların donuksa,
Eğer ki gözlerin hasretse iki kahveye,
Bil ki yalnızsın, mahkumsun, sıkışmışsın.
Ve sen,
Ey İnsanoğlu! Kendine gel.
Bırak sevmesinler seni, bakmasınlar cemaline.
Görünce sırt çevirsinler, üzülme.
Göz yaşların yoldaş olur, ısıtır seni.
Yalnızlığın seslenirse beyaz ışıkla,
Söyle “Ey sadık dostum, sen mi geldin?”