Zaman Akıyor / Öznur Çelik

Yalnızlığa doğru ilerliyor bu zaman
Her gün daha bir yarım kalıyor insan
Öylece yarım bırakılıyor
Sahi kâr tanelerine olan çocuksu merakımı kim unutturdu?
Hangi çıkmaz sokakta kaldı benim sevinçli heyecanların?
Kim çaldı?
Soğukta üşüyen kırmızı ellerimi ne çok özledim oysa
Sobanın yüzerinde yanan patates kabuklarını
Anlamsızım
Yükselen yaşam seviyesinin altında kalan derin nefeslerimle
Isınan bedenimde bir kusur gibi ruhum üşüyor şimdi
Hayatın mayhoş tadı var damağımda
Boşuna bir çabayla tuzlanmış yalanlar kokuyor havada
Sahteliğinizle ürperiyorum