Hafiften Yağmur Yağıyor / Öznur Çelik
Yağmur yağıyor durmadan İstanbul’a
Ne güvercin mutlu ne de sessizlikle boğuşan gölgen
Ve ben
Ay kız kimse bilmez
Kimse bilmez insanın içinde yanan yangını
Ne yağmur ne kar
Bitirilemez bu toprak yalnızlığını
Kurumuş kalmış yüzümde gözyaşlarım
Duygularım istirahata çekilmiş
Yalnız parmak uçlarım tanıyor seni
Başka kimse tanımıyor
Anlamsız cümlelerin içinde
Yazabildiğim kadar sana olan sevdam
Sevebildiğim kadar seni yazmam
Uzak yolların yolcusu oldum artık
Dilimde bir türkü
Parmaklarım sararmış tütünden