Kaktüs / Yavuz Dinç
dem be dem önüme açılan
eski bohçaların içindeki kaktüs çiçekleri gibi
canımı acıtan libaslar örtülüyordu üzerime
bir türlü üzerimden atamadığım o libaslar
zakkum dokunuşu gibi yavaş yavaş
düşüncelerimin hücrelerine yerleşirken
o içten utangaç ve latif duygularımın
üzerine sis çökmek üzereydi
uyuşmuş bedenim kemirgen anıların arasında
hayat bulmaya çalışırken
zamanı bir ilaç belleyip
sıvazlarım düşüncelerimin üzerine
katmerlenmiş kin ve öfkenin
ruhumda yapmış olduğu kaçak binanın yıkımını
hayat suyunu verip yeşertmeye çalıştığım
sevdamdan sevgimden merhametimden bekledim
çocukluğumun ruhuma kazıdığı renklerin tesirini
duygularıma yeni kazınan renklerin tesiriyle örtmek
bir aşure tadında hayat sunacaktı bana
kaşıkladıkça damağımdan tadı gitmeyecek
o kaktüs dikenli libasların bende bıraktığı izleri
tövbenin deruni sarhoşluğunu yok edecekti