Pranga Vurulmuş Hayaller / Yavuz Dinç

başlamıştı düğümlenen yorgun kelimelerin hazımsızlığı
artık zordu, yüzüne çarpılan hakikatin yükünü taşımak
hayallerle gerçekler arasında gelgitler yaşarken, hey hat;
anılar prangalar vurmuş hayallerine, esir düşürülmüş an.

dillendiremediği tarumar edilmiş sır dolu mazisi
kim bilir kimlerle, yüzünü bir kez dahi görmediğin
içinde sakladığı ikinci bir insan gibi sana çok yakın
yorgundu yaşamaktan, yaşam paradokslarımın esiri

korkularına yapışarak toprağa yakın olmak arzusu
hatıratların ucunda kokan son sardunya yaprağı
kıpkızıl çizgilerle bölünmüş sıcak koyu bir karanlık
yaşı haddi aşmış ve yaşadığın o sonsuz zaman

rüzgar gibi esiyor günler, her an bir başka hatıran
andan eksilen her yerde, kendinden kalan zamanlasın
anı diri tutan ne varsa, acı zamanda yaslandığın bir asa
bir anlam kıyımında, yüzyıla eksilmeyen sözlerlesin

sen misim kıyıda duran öylece yüzüstü kala kalan
antikalar gibi bekler silinmesini üzerindeki tozların
nerede beni canlandıran o yorgun yılların hatırı
varken o narlı şöminenin meşe kokulu közde çayı

ufukta görününce bulutlar, şaşırırdın telaştan bir an
belki de yağmur gibi inerken hatıralar; bir köşe başında
annemsi bir sessizlik nöbeti baslar, hatıralarda
her şeyi sil baştan; her ânın, her rengin ve her şiir
ey eski hâtıralar, sanmayın hep aynı ben kalacak!

18.11.2020