Aşk / Ayşe Arslan

Ah adın bir tuz gibi yakar dudağımı
Yandım o gün ben
Döküle döküle yaşlarımdan
Döküldüm zerre oldum
Hiç oldum
Sonra bir garip ben oldum

Ah neye yarar bu kadar geniş bir gök
Bakmayınca görmeyince
Gölgeler vardı perde perde
Gönül gerekmiş görmeye

Ah bir anlatabilsem
Gözyaşlarıma nasıl sığabildiğimi
Tesbih taneleri mavi tesbihim
Dizildim peşine sıra sıra

Vurgun yemiş balıkçı teknesi gibi
Nasıl da tükendiğini umutlarımın
Nasıl tükenmiştim
Kor gibi dokundukça gözyaşlarıma

Bin söyledim bin işittim
Bir daldım bir uyandım
Bir hayal bir gerçek arasında
Hayal gerçek gerçek hayal oldu
İki dudağımın arasında

Ah sanki bir mavi kelebek kondu
Aldı benden acılarımı
Yanan gözyaşlarımı
Tükenen umutlarımı
Koydu yerine yenilerini
Yeni bir beni

Ah nasıl anlatsam
Yüreğimin bir oh çekişini
Sanki dağlar döküldü omuzlarımdan
Sanki…
Sanki hiç bitmeyecekti bu sancı

Aşk anmaktı, anlamaktı
Gölgeler silindi
Perdeler kalktı
Gönül gördü gözler gördü
Aşk yandığın yerden doğmaktı
Aşk Bir aşk Tek
Tüm sevmeler Aşk’tandı