Denize Anlattığım / Dilek Avcıoğlu

Deniz henüz uykudaydı,
Güneş doğmak üzereydi,
Birazdan hafif bir yel onu uyandıracaktı,
Tan ağarmadan esmeye başlayan yel,
Gecenin biriktirdiği nem,
Deniz lacivertten beyaza dönüyordu,
Ardından rengarenk hale gelince,
Yüzeyinde ışıl ışıl yanmaya başlardı…

İşte o zaman…
İçimde senle çoğalan duygularım,
Gurbetine uzanan uçsuz deniz,
Güneş aydınlığını yaydığı zaman,
Gömüldü derinlerine çığlıklarım,
Sensiz burada sessiz ıssız yoksul,
Aklımın kalbime söz geçiremediği,
Bir özlem sığmayan gönlüme,
Yaşadığımız onca şeyin anısına,
Ne bileyim…
İç çekerek dinlediğim türküyle,
Yüreğimde sevdanın izlerini,
Üşüyerek hiçliğe sarıldığım…

Geceleri olunca sokakta,
Yürürken caddelerde
Uzakta estiren rüzgarın
Gözlerimin önüne yansıyan hayalin,
Ellerimin soğukluğu, gülmeyen yüzümde,
Geçerken saatler kayarak yıldızlar,
Beklerdim yine denizin uyanışını,
Maviliklere sığmayan gökyüzünde,
Sus pus oturup sahilin kıyısında,
Ayılıp kımıldamadan bakan yüreğimle,
Gönül gözümün uzak diyarlarına,
Beklediğim bu kıyıdan küllerimi,
Bende kalan bu son elvedayı,
Senin yokluğuna savurdum,
Henüz deniz uykudayken…