Mucize İdim / Nurcan Okur

Merhaba tanışabilir miyiz?

Size biraz kendimden bahsetmek istiyorum. Adımı dedem mucize olarak doğduğum için İbrahim vermiş. Tam tamına yedi yaşındayım. Okulum vardı ama artık yok. En sevdiğim oyuncağım, en sevdiğim parkım da yok. Bu arada en sevdiğim sınıf arkadaşlarım, öğretmenim de yok. Sizleri evimde ağırlamak isterdim ama o da bir gece büyük bir patlamadan sonra yıkıldı. Sonradan o patlamanın bir bomba olduğunu öğrendim. Aynı gece okuluma da atılmış. Hatta babamın çalıştığı hastanenin yanına da atılmış. Babam o gece bir çok çocuğu kurtarmaya çalıştı. Dedem de annemi kurtarmak için çok uğraştı. Kardeşimi de annemi de enkazın içinden kurtardı.

Biliyor musunuz? Dedeme neden mucize olduğumu sürekli sorardım. Dedemin gözleri buğulanırdı. Sonra susup sadece sarılırdı. Ne olduysa evimizin yıkıldığı gece gözlerinden yaş akarken anlatmaya başladı. Bundan yedi yıl önce gene böyle bombaların atıldığı günlerden bir günde doğmuşum. Annem hastaneye zor yetişmiş. Yanında babaannem varmış. Annem doğum yapıp beni kontrol ederlerken yanımda babaannem duruyormuş. O anda gene bombalar atılmaya başlamış. Babaannem de beni güç bela kurtarmış. Dedem de adıma mucize demiş.

Nihayet öğrenmiştim neden mucize olduğumu…

Peki dedem niçin ağlıyordu? Neden bana gitme diyordu?

Oysa ki onun sıcacık  kucağındayım. Babam da geldi. O neden gitme diyor ki…

Baba gitmiyorum, buradayım. Daha okulum tekrardan açılacak. Okuma yazma öğreneceğim. Sonra da babam gibi doktor olacağım. Ülke ülke gezip nerde savaş varsa oradaki insanların hayatlarını  kurtaracağım.

Çok uykum geldi. Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim. Bu savaşlar bittiğinde ülkeme beni ziyarete gelin. Burası soğumaya ve karanlık olmaya başladı. Sesler de git-gide azalıyor. 

Gözlerim kapanmadan hoş çakalın.