Küçüğüm / Nesrin Hazer Yıldız
Küçük gelin bebeğinle oynayıp
Mutlu olmayı bașarırdın.
Hayatı ciddiye almamayı bașaramadın
Kendin gibi yașamaya çalıștın
Lâkin kendi yarattığın dünya da
Mutsuzluk kulelerinden intiharı
Deneyip durdun
Mutluluk nedir bilmediğin için
Ölümden bile korkmadın
Cesurdun hep yüreğinden astın kendimi
Daha doğarken zorla ağlattilar
Çocuk oldun üzdüler
Büyüdün altından kalkamıyacağın
Dertler yüklediler
Hata yaptın senin sonsuz affına
Rağmen affetmediler
Göz açtırmadılar sana küçüğüm
Kırıldın, üzüldün, ağladın
Severken yürekli sevdin
Yazdığın așk şiirlerini duyan olmadı
Hayatı siir tadında yașadın
Allâh’ın delisi oldun
Yürekleri körelmiș insanlar arasında ne bekliyordun ?
Deli olmadan nefes olmayı mı?
Ne sahte gülüșlere baș edebildin
Ne de kötülük tohumlarının
Nedenini çözebildin
Hayallerini hangi duvar dibinde
Kurșuna dizdin…
O pırıl pırıl bakıșlarını kimler öldürdü
O engin kadınlığının üzerine
Geçirdigin zırhın nerde…
Mutlulukları büyütüp “iște hayat bu”dediğin gücün nerde
Hangi toprak altına gömdün küçüğüm…
Çığlıkları, bir masum öpücüğü
Kutsallaștıran derin duyguları
Kimler çaldı…
Nasıl kıyabildin așka, kimler vazgeçirdi hesapsız sevdalardan
Doyumsuz kucaklașmaları
Ceylan gibi süzülüșünden
Ölüme meydan okumandan
Azrail Ile komsu olmandan
Kimler vaz geçirdi küçüğüm
Çiçeklerinde zehirli olabileceğini
Düșünmedin mi? Intihar ettin
Așkın havarisi oldun
Yeryüzünde değil hep gökyüzünde
Gezdin..
Așkı tenine sardın
Bedelini fazlasıyla ödedin küçüğüm
Kazanmak için kaybetmeyi
Göze aldın kaybettin…
Hayatını, enerjini kendini kaybettin
Küçüğüm…
Ayarı bozuk dünyanın
Bomba yürekli insanı
Bakalım ne vakit
Patlayacaksın hayatın elinde.