Coğrafyamın Esmer Yüzlü Çocukları / Şerife Teber
Hangi rengin sembolüsün sen çocuk? Yaşadığım diyarın bulutlarında biriken sessiz bir çığlık gibisin. Yorgun bakışlarına binlerce hayali sığdırmış ve yürüyorsun, çıplak ayakların sımsıcak kurumuş toprağıma değiyor ve biraz daha yaşarıyor gözbebeklerim. Çatlamış ellerinden kanlar damlar şimdi susmuş yüreğime. Koşup bir ağacın dibinde soluklanıyor bedenin. Dallarında nöbet tutan yaprakların fısıltılarına misafir oluyor kulaklarım. Su istiyor kurumuş topraktan ve süzülüyor biriktirdiğin gözyaşların, bir pınar olup akıyor yüreğime…
Ey asrın yeminli çocukları! Güneşin ışıklarından ok ve mızraklar yapıp, geceye hapsedilmiş umutlara bekçilik yapan, unutulmuş kum fırtınası gibisiniz coğrafyamda. Akşamın hüznüne bölüştürürüm bir parça ekmeği ve göklere asılı yıldızlara ısmarlarım sessizce. Sabahın aydınlığına uzat ellerini, kuşların sesine dalsın düşlerin ve nedeni olmasın gülüşlerin…
Yorgun bakışlarından yorgan yaptım, üşüyen düşlerime ve yalnızlığıma . Korku ve zulümle vücut bulmuş bir yeryüzünün titrek sesi gibisin çanlarda , rüzgarlar esmek için senin yüreğinden korkunun dinmesini , yağmur yağmak için , güneş açmak için ,deniz dalgalanmak için beklemektedir bir seher vakti…