Ya Rebb! Üreyimi Şeir Yandırır / Xuraman Cemalqızı

Ebedi dünyamı gör nece sarır,
Yaddaşın özünde izini salır,
Hele deyilmemiş çox sözüm qalır,
Ya rebb ! Üreyimi şeir yandırır.

Vuruldum misranın duyğu seline,
Bağlandım şeirin ince diline,
Közünde alışdım , döndüm külüne,
Ya rebb ! Üreyimi şeir yandırır.

Köklendim sarı sim dillenen yere,
Düşünceye dalıb, lillenen yere,
Sinem alov tutub, küllenen yere,
Ya rebb ! Üreyimi şeir yandırır.

Mene qanad veren Şah misralardı,
Kövrelen gah menem,gah misralardı,
Ruhumdan ayrılan ah – misralardı,
Ya rebb ! Üreyimi şeir yandırır.

Qemli misralarda sesim duyulur,
Bağrımın başı da sözle oyulur,
Alışan üreyim yüz qat soyulur,
Ya rebb ! Üreyimi şeir yandırır.

Könlüme od vuram, varağa düşem,
Gözellik eşqiyle sorağa düşem,
Yanğını söndüren bulağa düşem,
Ya rebb ! Üreyimi şeir yandırır.

Şeirden don geyem, rengi allana,
Dodağımdan süze sözler ballana,
Yana bağrım başı , oda qalana …
Ya rebb ! Üreyimi şeir yandırır.