Bir Sonbahar Daha Geçti Ömrümden / Şerife Teber                      

Bir sonbahar soluğu hissedilir kulağımda; göç eder kuşlar yuvalarına, karıncalar son bıraktığım ekmek kırıntılarını taşımakta, yaşlı sararmış otlar yavaş yavaş boyun büker ve aman diler rüzgardan. Uzun bir yolun yolcusuyum. Ayaklarım  götürür beni kalabalık yaprakların buluştuğu yere.

    Gözlerim kamaşır tonların her zerresinde. Yeşilin tanlarına dalarım, kırmızıyı ararken dolanır ayaklarım düşerim sarının kollarına. Bir uçsuz bucaksız ormandayım.

   Kocamış ağacımın gölgesinde masal dinlerken, dökülür yapraklar ve gelir konar omuzlarıma. O renk cümbüşüne bürünen dallar, şimdi bir hayaleti andırır bana.

    Bir sonbahar daha geçiyor ömrümden. Biraz yalnız, biraz kırık, biraz ağlamaklı… Her insan ayrı mevsimlerin yansımasıdır aslında. İlkbaharın  heyecanı, sonbahar hüznü gibi.

     Birbirine sadıktır mevsimler. İlkbahar yazı, sonbahar kışı bekler hep ve hayranlık yaratır döngüleri, ta ki dünyanın varoluşundan beri.

Bir hüznün sessizliğe büründüğü, kalabalıklar arasında yalnızlaşan , terimin soğuduğu ve ak saçlarımı ördüğüm bir mevsimdeyim. Bir sonbahar daha veda eder şimdi  bütün geride kalanlara.