Hüzünlü Yollar  Sensiz Bekler Beni / Şerife Teber

Yemyeşil dağlar, ovalar, bağlar heybetiyle sevgi tohumları  salar yeryüzüne, güvercinler yuva yapar, güneş gülücükler saçar dünyamıza, gece olur parlar yıldızlar, ay süslenir çıkar göklere ve  biraz daha aydınlatır karanlıkları. Bir annenin gözyaşları süzülür kalplerden yanaklara; gökler çığlık atar, toprak dağ gibi kayaları uçurumlara bırakır, yağmur taneleri ürpertir nehirleri, bir yalnızlık kaplar bütün acı çeken yürekleri ve o an sen gelirsin aklıma. Anılarımızda sakladığım hatıralar şimdi film şeridi gibi geçer gözlerimin önünden; kırılan oyuncağın, patlayan balonun,  bütün zorluklara gülümseyen bakışların…

Bir annenin ağıtları kusar bütün acıları; sesi ağlayarak gelir kulaklarıma, her oturulan köşede bir gözyaşı görünür ve yavaşça süzülür kanayan yaraların üzerine. Uçan serçeye umut bağlar, bakar yaşlı gözlerle göklere, sonra kurumuş topraklara seni sorar durur usulca.

Çıkıp gitmeli mi bu köyden, şehirden, ülkeden? Acılar diner mi, uzaklarda çok uzaklarda biter mi acaba?  İçtiğim suyun tadı yok anne. Bak güneşim soldu, ışıklar kırgın yeryüzüne, dalga sesleri, akan şırıl şırıl şelalelerin, cıvıldayan kuşların, vızıldayan arıların sesleri duyulmuyor artık. Ölüm yalnızlığa mahkûm eder insanı, bütün mutlulukların bir parçasında hiç anlatılmayan gizli bir acı vardır. Sofraya gelir oturur hayalin benimle, kocaman lokmaların hıçkırıklarıma karışır boğulurum gözyaşlarımın içinde sessizce.

Şimdi söyle bana hangisi daha ağır anılarımız mı? Acılarımız mı? Her anı ne kadar güzel olsa da bir gün mutlaka acı veriyor insana. Bütün kitapların arasına seni yazdım ve bıraktım tozlu raflarıma, acılarımı bir bavula sığdırdım, geriye kalan resimlerin camların ardından bakar bomboş odama ve umutsuzca koyuldum sensiz olan yollara. Aklımda sen kalbimde sen yüreğimde sen adımlarımda hep sen var olacaksın canım kardeşim…