Yorgun Lokomotif / Mehmet Şirin Aydemir

Ağır ağır ilerlerdi
kül rengi anılar bırakıp ardından
evelden ahire uzanan
paslı zaman rayında
yorgun lokomotif

oysa ömür ışık hızında geçiyordu
sollanıyordu rüzgârlar
mevsimler, medcezirler
farkında değildi kimse

güneşin ve ayın ardına sığındı
her havadisi bir mazaret ile geçiştirdi
zira yaşlıydı, tökezleyebilirdi
is kokulu evrende

Dünyalıydı ayıran
fütursuzca aralarına giren,
siyam ikizleri gökyüzü ve denizi

kan kokusu almayı öğrendi
insan kabilin ellerinden,
örtbas etmeyi
mucid bir kargadan

şair en çok
şiirden dem vurmayı
sarılığa yakalanmış
mevsimden öğrendi

herkes herkesten
bir şey öğrendi
kimi bir şeyden
çok şey,
kimi çok şeyden
hiç bir şey öğrendi