Şiir Demeti / Sevil Gül Nur
Adsız Şeir
Düz bir ömür daşıyardım,
Çiynimdə yüküm olsaydın.
Şair, əsgər, adi insan –
Sevərdim, hər kim olsaydın…
Qəlbimdən qəm dağılardı,
Qara günüm ağ olardı,
Yaralarım sağalardı,
Tək mənə həkim olsaydın…
Sənli gün dəyər yüz aya,
Qanadlanardım fəzaya,
Dözərdim hər cür cəzaya,
Ruhuma hakim olsaydın…
Yolunda bitən olardım,
Sənlə bir və tən olardım.
Mən sənə vətən olardım,
Sən mənə sakin olsaydın…
Son oyun
Gözü dolub buludların bu səhər,
Sən getdiyin o yolları yaşlayır.
Ruhum üzür bir boşluğun içində –
Sevgimizin həsrət ömrü başlayır.
Bu neçənci gedişindir, bilmirəm,
Hər gedişdə dəfə-dəfə yarıldım.
Böyütmədim içimdəki ağrını,
Sən dönüncə ümidlərə sarıldım.
Bir körpəcə təsəlliyə sığınıb,
Günlərimi ötüşdürdüm birtəhər.
Göyərmədi gözümdəki arzular,
Səbrim ilə suvarsam da hər səhər.
Şeirlərdən çətir tutdum könlünə,
Gah saxladın, gah da geri yolladın.
Dönə-dönə getdin məndən uzağa,
Dönə-dönə mənə doğru yol aldın.
Ruhum ayaq səslərindən yorulub,
Addımların döyəcləyir ömrümü.
Məni ürək iynələyir hər gecə,
Gündüzlər də həsrət yeyir ömrümü.
Çox uzandı bu “get-gəl”lər oyunu,
Üzüm gəlmir ürəyimə “döz” deyim.
Ayrılmağa gəlirsənsə, qayıtma,
Qovuşmağa gəlirsənsə, gözləyim.
Unutmaq Cəhdi
Məndən nigaran olma,
Birtəhər yaşayıram.
Dağ boyda bir ağrını
Ruhumda daşıyıram.
Sən ki mənə bələdsən,
Tükənən deyil gücüm.
Məndən böyük olsa da,
Çiynimi əymir yüküm.
Daha gözüm asılmır
Telefon ekranından.
Cana ziyandır deyə
Ayırmışam yanımdan.
Günü ötürmək üçün
İş-güclə baş qatıram.
Səhərlər gec oyanır,
Axşamlar tez yatıram.
Beləcə, keçinirəm
Günləri saya-saya.
Verdiyin qəhəri də
İçirəm doya-doya.
Fincanda çay soyuyur,
Boşqabda donur yemək.
Səni unutmaq üçün
Verirəm hələ əmək.
Hələ səy göstərirəm
Yaddan çıxasan deyə.
Unuda bilmirəm ki…
And olsun yerə, göyə…
İsti Şeir
Nə uzun gediş oldu?
Dolan səbrin daşmadı?
Gözlərimi incitdin,
Heç sənə yaraşmadı.
Sən ki qıymazdın mənim
Gözlərimə yaş dola.
İndi nəmli gözlərim
Yağır getdiyin yola.
Sığalının dadını
Unutmayıb tellərim.
Öz qoynumda üşüyür
Sən öpdüyün əllərim.
Sən yoxsan, heç duyulmur
Gəlişi də bu yazın.
Güldanda gülün solub,
Çiynimdəsə əl izin.
Səni xəbər almaqdan
Bezdirmişəm hər kəsi.
Dodağımda titrəyir
“Qayıt, dön, gəl” kəlməsi.
Nəfəsin yanağımı
İsidən bahar yeli,
Qayıt gəl ki, isinsin
Saçlarımın hər teli.
Gəl, yorğun baxışımdan
Acı həsrəti götür.
Gözləmə, ömrüm-günüm,
Vaxt keçir, ömür bitir.
Nə bu ömrü bada ver,
Nə eşqi hədər elə,
Mən olduğum yerdəyəm,
Sən gəlsən, xəbər elə.
Yoluna eşqətirli
Misraları düzüm, gəl.
Zəng elə, qapıdayam,
İsti şeir süzüm, gəl.
Ayrılıq vaxtı
Demişdim ki, bircə dəfə sevir ruh,
Demişdim ki, dərin olur sevgisi.
Bilirdin ki, ruhum sənə bağlıdır,
Sənin qədər sevməmişəm heç kəsi.
Böyük eşqim dar qəlbinə sığmadı,
Cılız hisslər yağmaladı ruhunu.
Baxışının ünvanını dəyişdin,
Kirləndirdin belə təmiz duyğunu.
Dodaqların yalanlardan biçdi don,
Neçə kirli günah geydin dilinə.
Sevgi dolu ovucların boşaldı,
Xəyanəti yığdın iki əlinə.
Ağır oldu budəfəki günahın,
Bir tövbəylə yuyulası iş deyil.
Boşa verdin eşqin vüsal vədəsin,
İndi zaman ayrılığa işləyir.
Göz yaşımla atdım səni gözümdən,
Bir az da sən ağrı-acı çək indi.
Qoy qanasın vicdanının yarası,
Bəlkə ruhun günahlardan çəkindi…
Daş ömür
Ayrılıq adlı düşmənlə
Vuruşur adam, vuruşur…
Gedənə – yol, qalana – qəm,
Barışır adam, barışır…
Dərdi qəlbdən yan atmağa,
Xoşbəxtliyə can atmağa,
Gedəni də unutmağa
Çalışır adam, çalışır…
Qulağında donur səsi,
Boynunda yanır nəfəsi.
Hamıdan o doğma kəsi
Soruşur adam, soruşur…
Yol çıxır sərt döngələrə,
Ümid qalır “bəlkə”lərə…
Bir ovucluq kölgələrə
Qarışır adam, qarışır…
Gündən-günə daş olmağa,
Bu daş ömrü daşımağa,
Ağrılarla yaşamağa
Alışır adam, alışır…