Anne Ölme / Şerife Teber

Bir çığlık oldum, haykırdım yedi cihana. Annemin beyaz gömleği kanlara boyanırken, ürküp koşan insanlara kaydı göz bebeklerim.

Hangi dille acıyı anlatabilirim? İnsanlık hangi dille acıyı anlayabilir bilemedim.

Çığlıklar içinde koşup çare ararken, çaresizliğim sardı dört bir yana. Koca bir boşlukta çırpınırken Anne Ölme diyebildim.

Küçücük bedenim, engel olamadı akan kanlara. Yüreğime damladı acı acı.

Bir güneş daha battı, yeryüzü bir daha karanlığa mahkûm, yapraklar savruk, deniz dalgalı, şimşekler öfkeli, yıldızlar sönük, toprak küskün…

Bir mutsuz çocuk daha yarattı bu insanlık. Gözler kör, kulaklar sağır, dil yanık, yürekler kor, yeryüzü acı kokuyor anne!

Haydi kalk anne! haykır yeryüzündeki bütün canlılara, acının dilini öğret, yağsın insanlık boş kovan bedenlere.

Sen ölme anne sen ölürsen eksik kalırım. Sevginin dilini kim öğretecek bana, akan gözyaşlarımı hangi eller silecek, bir daha kim sen gibi sarılacak bana.

Bir ilk bahar kardeleni gibisin sen anne, kefen yakışmaz bu parçalanan bedene, mezar taşında ağıtlarım yükselir şimdi göklere.

Ölme ANNE….