Hüznün Abidesi Oldun / Hatice Türkmen Yurtseven

Tuttuğum gülün dalı kanatır ellerimi
Rengârenk bir gülümseme beklerken
Kabuk bağlamayan yaralarım kanar.

Hasret üfürür burada rüzgârlar
Hayatın çilesi gözlerimden okunur
Kaçacak yer bulamayınca
Bakışlarım kırar pranga zincirlerini.

Bastırılan öfkem katmerlenir içimde
Dizlerim çekemezken asırlık yükünü hayatın
Tılsımı acıdır yaşanılan aşkların
Ayrılığın girdabında dönerken bedenler
Kalemimle yazılır.
Niçin ler, Neden ler

Sen ki;
Hüznün abidesi olursun
Yokluğun vicdanıma eziyet
Yokluğun bir kambur varlığımın sırtında

İşlenmiş hataların
Hepsini ben kabullendim
Gölgeler ardına saklandı bedenim
Gecenin karasına diretirken
Kar yağıyor düşüncelerimin üzerine.

Ardından yakınmalarım başlıyor
Baktığım her yüzde sana benzer
Süretler aramakta gözlerim

Yokluğunun çetelesini tutamaz oldum
Kollarımız acık
Boğazımız düğüm düğüm kaldı

Gecenin gerdanına dolanırken dolunay
Meşrebi bilinmedi saman yolunun
Umudu ilikledim
Yeni doğan sabahlarımın yakasına

Ah o içimden geçenler
Buradan Fizan’a yol olurdu ya!
Fizan diyoruz biz
Uzaklık güzergahına…