Lastik Ayakkabılarımız Vardı / Hanifi Yılmaz
I
Daldım yine karları seyrederken
Kışın habercisiydi yeşil portakallar
Top gibi duvarlara atar yumşatırdık
Sonra bir çöple delik açar
Yavaş yavaş suyunu emerdik
Aldırmazdık soğuk havalara
Rüzgarlara yağmurlara
Çocukça oynar sevinirdik
Telden çatal yapar ince lastik takardık
Portakal kabukları sıkardık birbirimize
Ayakkabılarımız lastiktendi
Kimi delik kimi topuktan yırtık
Sonra karlar yağardı karlar üstüne
Koşar zıplardık karlı sokaklarımızda
Kardan adam yapardık havuç burunlu
Kar topu oynardık çılgınca
Sulu kar topu acı verirdi
Başımıza değdiği zaman
Kızlar bakardı imrenerek
Sıcak odaların pencerelerinden
Düşer kalkar yine düşerdik
Kayardı lastik ayakkabılarımız
Debelenirdik karlar üstünde
Eve gelince anlardık
Soba karşısında ısınırken
Ayaklarımızın çok üşüdüğünü
Islak halimizle azarlanırdık
Bazen bir tokat yer sızlanırdık
Çorapsız kar dolardı içine
Ayakkabılarımız lastiktendi
Kimisi delik kimi topuktan yırtık
Şimdi bakıyorum karşıdaki parka
Sıcak evimin penceresinden
Çocukların lastik ayakkabıları yok
Tüylü uzun botları var
Boynunda atkıları
Kalın gocukları var
Başlarında rengarenk bereleri
Babaları var yanlarında
Düşmesin diye tutan anneleri
Bizim anne babalarımız
Olmazdı yanımızda
Birbirini seven mahalle çocukları
İrişgit kokusu yayılırdı bazı evlerden
Acıkırdık katıksız somun bölüşürdük
Tarhana varsa ceplerimizde
Buz tutan saçakların altında
Üşüdüğümüzü hissederdik
Buz tutan saçakların altında
Daldım yine karları seyrederken
Kahramanmaraş