Yeniden Doğma Vaktidir Şimdi / H. Kübra Aydın
Atmalı insan üzerinden, ölü toprağını; şöyle bir silkelenmeli ara sıra…
Yeniden doğmak mıydı bunun adı?
En dermansız zamanların başının altından çıkar bu işler. Kabuk yenilemenin vaktini müjdeler usulca…
Anka kuşu da yanıp bitip kül olmamış mıydı?
Sonra küllerinden yeniden doğmamış mıydı?
Zümrüd-ü Anka misâli olmak çok mu zordu?
Raflarda unutulmuş kitaplar misâli tozlanmış hayâllerini, indirip raflardan önüne koyunca;
Hayâllerine umudunu ve sonsuz dua gücünü ekleyince,
Bir de ayağa kalkınca…
Neler olmazdı ki inanınca…
Şöyle bir güzel bakıp, gülümseyince aynaya; bir türkü mırıldanır:
“Yeniden doğup eline günün; yeniden başlamalı, yeniden anlamalı, yeniden dinlemeli o güzel türküleri… / Dağılır gider kara bir bulut, dokununca bir dost eli…”
Sevmekle başlardı ama…
Evvela sevmek, nasipse sevilmek…
Sevgisiz olmazdı, yemeklere bile lezzet veren yapanın sevgisi değil miydi?
Bir dala konmuş bülbülün ötüşünde yakalanırdı belki aşk, belki bir yavru kedinin ürkek ama içten bakışında yahut bir yoncanın yaprağında…
Ve imanlı bir doğuş sonrası Rabbine gülümserdi insan; yenilenmenin getirdiği aşk ile…
Her doğuş bir mucizedir görebilene…
Her mucize bir umut…
Her umut bir hayâldir.
Her hayâl bir dua…
Ve her dua bir güzelliğe gebedir…
Allah güzeldir; güzeli sever çünkü…