Qadını Olasan / Gulsade İbrahimli

Sevirəm kimsəsiz küçələri.
Yürüyəsən yol boyu,
uşaqtək tullanıb gölməçələrdə,
yaxasın isladasan yolların.
Ən sevməli qadını olasan
qışların,
baharların.
Doldurub ciblərinə qırıq ümidlərini,
günün stressini,
işin yorğunluğunu,
yeriyəsən yol boyu…
Addım səslərinə diksinə dalğınlığın,
tuta qolundan
“Gəlməyəcəyin bildiyin”
sıxıb belindən basa ürəyinə kimsəsizliyini…
Baxa gözlərinə qeybə çəkilmək istərcəsinə…
Qəhqəhə çəkəsən bütün ağrıların xatirinə,
diksinə yol qırağındakı körpə gülüş səsinə,
baş çatlada anasının “dəlidir” kəlməsinə.
Eeee,nə oturmusan yerində?
Çıx gecə gəzintisinə.
Bəlkə,hansısa yolda
qovuşdu həsrətimiz.