Sesin Şiirdi / Mustafa Işık
dağları koparıp götürdün
yalnızlığını mı besliyorsun
ey tufan! nedir derdin
hiç kimsenin hiçbir zaman
özlemediği bir adamken
ilk ve son yokuşum sendin
ey, leyla’nın ateş yüzü! artık
ben için peri suret değildin
dudağı kız(ıl)gın güneşten
artakalan biraz avuçla
ölü çığlıklara kulağı kapalı
serpilir kül yığınıydın
bir yangın kadar
göğe ince kanat çırpan
ah kuşu gülüşlü kadın
bir yokluğa dönüşüyorum
toprağa ve suya üşür
kadim gerçek kıl beni
aldanma gök boşluğuna
haydi, kaldır perdeyi
ölüme ve aşkadır sözüm
sessizlik uyandı, ifşadır sır
kuş uçtu göğüs kafesinden
şiir ki dünya kirine yakışır
en beyazından rengindi.