Zelal / Mustafa Işık
feleğin, bilmeden
ayna düşürdüğü suyun
en berrak yeridir gözlerin
kâkülünde güzelinden güller
yüzün ki vaha serinliği, zelal
her sabah orada başlar gün
kuşları ve çiçekleri öper
leyla deme gördüğün her güzele
sonra çöle dönüşür gülistan
yüreğim ayaklanır, yollara düşer
parmağımda oltu taşı tespih
ceylanı vurulmuş onca dağ
aramıza haramiler diker
senin yan bakışın, zelal
ayrılık adında visaldir
avcıyı yardan eder
ayna kırığı yüzde kıvılcım
yakar cümle âşığın sinesini
ben garip mecnun’u
gam çölüne gömer
uçurumların çağrılısıyım
zelal, kalbim kana batmış
ahu bakışı, ah bilsen
gözyaşın ateştir
kor dudağı öper
ay şavkında hülyalı yüzün
zelal, kalbin öte yakınında
söyle, kimleri sever.