Mevsim/Siz Hüzün / Bukrenur Yılmaz

iç içe geçmiş mevsimlerden ibaret
her şeye rağmen
umudu zırhlanmış inatçı çocuklar ki
kötü günlere panzehir
ihtişamından ödün vermeyen
çiçeklerde var
kokusunu yazda bırakmış
bir gül cazibesiyle güz yorgunu vakit
Sonra dedim
Ölümüne hayata direnmek
bu olsa gerek
sırasını devretmek istemezcesine iklim
yaklaşan bıçak ağzı soğuklara
teslim edilir mi onca renk
söylesene anne
belki bu her şeyin sonu değil ama
kokusu kaçmış olduğu halde
nasıl hayatta kalıyor güller
ağzının tadı kaçmış yaşama sevincimiz
kokusunu kaybeden güllere mi benzer
hadi anne
bir karar ver
güneşe nazır ayakta kalmak
renklerini korumak
yaşamaktan mı sayılır
yada yalnız nefes almakla
geçer mi bir hayat
baharı görmeden
gelen yazdan ne anlar insan
veya hazanı görmeden
çürüyen taze ruhtan
ölmekten ziyade değilse
yaşarken ölmenin tarifi midir bu
ölü aslında kime denir