Bu Bir Ekim Şiiri / Bukrenur Yılmaz
Bir şehrengiz düşü kuruyor gözlerim
Kendini aşmış kelimelerin işçiliğini yüklenirken yüreğim
Umudun toprağına ekmeliyim kalbi kırık sözleri
Belki yeşerir
Hani olurda bir can havline soluk olur tutunurlar hayata
Bir yandan içimden göçenleri uğurluyordu yeni yetme harfler
Gerçi yüreği kanatsız olanlar bilir mi
göçmen kuşların gurbetini
Güz ayrılık şarkısını mırıldıyordu kulağına mevsimin
Şiir oluyordu sonra her düşen yaprak kendi hikayesinde
Bak dinle
Hışırtılarında ki o içli veda
Hüznün ritmini tutuyor hoyrat fırtınalara
Baharın kışa hicret makamı bu
Doğru ya, bu bir ekim şiiri
Ah benim bulutlara doymayan yağmura davetçi gözlerim
Sahi yağmasaydı özü rahmet kuşanmış bulutlar
Islatmasaydı yeryüzünü
Nasıl yeşerirdi, nasıl büyürdü ekilen umutlar
Sonra ıslatmasaydı ellerimi, yüzümü
Nasıl dinerdi çöle kesmiş yüreğimin hasreti
Nasıl ıslanırdı yar kurağı olmuş dudaklarım
Kim onarırdı eli yüzü çatlayan bu zamanı kim
Yoksa, avuç içlerimizden yükselen aminler
Duaları göklerde buluşturan nem miydi
kim bilir
sahi bu bir ekim şiiri